Hortense M.E. Höppener-Bouvy, 03-02-2013
Hortense M.E. Höppener-Bouvy, kunsthistorica.
03-02-2013 - ter gelegenheid van de presentatie van het boek De Kruisweg van de Eenzaamheid
Harrie Sterk is honderd jaar geleden geboren en overleden in 1991. Hij was vooral in Utrecht en omstreken werkzaam. Zijn laatste atelier bevond zich aan het Klein Geertekerkhof in Utrecht. Vóór de Tweede Wereldoorlog werkte hij samen met Charles Eijck. In de periode van de wederopbouw kwamen er veel opdrachten via katholieke kerken o.a. verschillende kruiswegseries voor kerken in Vleuten en Werkhoven. >> lees meer
In 1955 werd er een tentoonstelling van zijn werk gerealiseerd in het Utrechtse Museum voor Nieuwe Religieuze Kunst, dat in 1972 is opgegaan in het Museum Catharijneconvent.
In 1965 werd hem door het lithografiebedrijf Lithos van de familie Griffioen gevraagd om een kruiswegserie in litho’s te maken in een oplage van 60. Helaas braken er tijdens het afdrukken stenen zodat het beoogde aantal nooit is gehaald. Het is bijzonder dat 48 jaar later naar aanleiding van het 100ste geboortejaar van Harrie Sterk de prenten alsnog in boekvorm verschijnen dankzij de inspanningen van Martijn Griffioen die de lithostenen en enkele voorstudies van de kunstenaar in zijn bezit kreeg.
De stichting Vrienden van het werk van Harrie Sterk ziet dit als een eerbetoon aan de kunstenaar.
Harrie Sterk verdiepte zich in Christus’ passie. Zijn overwegingen heeft hij gestalte gegeven in sobere, krachtige beelden. Jezus is alleen. Slechts het zware hout voor het kruis, de handdoek en de doek waar Jezus in wordt gewikkeld als hij van het kruis is gehaald, verder is er niets aan toegevoegd.
Zijn litho’s tonen ons een kruisweg in eenzaamheid. De weinige woorden die Harrie Sterk ervan zegt maken dat duidelijk:
‘Neem de ontmoeting met zijn moeder: hij kijkt haar alleen aan vanonder het zware kruis en zo kijkt hij ons aan. Als Simon van Cyrene het kruis heeft overgenomen is daar alleen die zware balk. Jezus staat er gebogen naast. Niet alleen omdat hij uitgeput is, maar ook omdat hij zich schaamt. Als je geholpen moet worden, dan voel je je vernederd… En hier droogt Jezus zijn gezicht af met een doek die Veronica hem heeft gegeven. Dan is hij al weer gevallen, helemaal plat tegen de aarde ligt hij. Hij zou willen blijven liggen, maar toch komt hij overeind om verder te gaan…’
In feite herkennen wij ons allemaal in de afgebeelde staties. Allemaal worden we in ons leven geconfronteerd met verdriet, angst, schaamte en eenzaamheid. Hij aanvaardt het lijden en de dood. De dood is volgens de kunstenaar iets moois, net als de geboorte.